International Harvester Loadstar 1600 - Low Rider wagi ciężkiej

W Low Riderach do efektownych tricków konieczna jest specjalna aparatura w postaci wydajnych pomp oleju, zasilających je akumulatorów itp., wszystko spoczywa zazwyczaj w bagażniku i niemało waży, przez co auto traci na swojej użytkowości. Do tego hydrauliczne amortyzatory o ekstremalnie dużym (regulowanym) skoku i sztywności czynią takie pojazdy niezdatne do większych prędkości, codziennej jazdy. Low Ridery to i tak zazwyczaj show car’y, dlatego najlepiej czują się podczas powolnego kruzowania bulwarami. Pomysłowe ludziska zawsze znajdą jakiś kompromis i niewiadomo od jak dawna - szacuję, że tak od kilkunastu lat - na popularności zyskał inny odłam Low Riding-u - auta na powietrznych zawieszeniach tzw. air ride. Cała aparatura (zbiorniczek powietrza, kompresor) dużo nie zajmuje i możemy ja zmieścić np. w muldzie na koło zapasowe w bagażniku. Powietrzne zawieszenie ma ten swój plus, że nadaje się praktycznie do każdego pojazdu, nie wymaga aż tak poważnych modyfikacji, no i można tym poruszać się nawet po autostradach i raczej nie będziemy mieli problemu podczas przeglądu rejestracyjnego. Efektowność w parze z efektywnością! W Stanach, jak to zwykle bywa, trend ten przyjął się bardzo szybko, a idąc za ciosem dużo użytkowników modyfikuje swoje pojazdy, by osiągnęły „totalną glebę” (dotykały podwoziem podłoża) nawet mimo olbrzymich felg. Wygląda to niesamowicie, ale wymaga poważnych przeróbek nadkoli, błotników, podwozia, czy ramy. Najczęściej ekstremalny air ride otrzymują pickupy/SUV-y, rzadziej osobówki, lecz… International Harvester (obecnie Navistar International; marka, która wyprodukowała pierwszego SUV-a IH Scout, a do 2008 największe na świecie osobowe pickupy - seria XT) Loadstar 1600 niejakiego Rob’a z Kanady to pierwszy ciężarowy Low Rider jaki widzimy! Klasyczna ciężarówka wielozadaniowa średniej wagi z 1977 jest zmodyfikowana od przedniego zderzaka aż po tył. Ma kompletnie nową ramę z ukrytym zbiornikiem powietrza (ok. 95 L), elementy zawieszenia, piasty, zbiorniki paliwa, hamulce z Forda E350 z 1991, dyferencjał Sterling 10.25, powietrzne poduchy rodem z ciężarówek i obligatoryjne siodło na naczepę. Napędza ją silnik z Forda E350 - 7.3 L Navistar diesel V8 w połączeniu ze wzmocnionym automatem E4OD FoMoCo i masywną chłodnicą oleju, turbo z silnika 2002 PowerStroke na nowych kanałach dolotowych, intercooler z Dodge’a z 2001 i całe oprzyrządowanie paliwowe wraz z pompą paliwa Holley. Wydech to solidna, pojedyncza i chromowana 5”rura za kabiną, poprowadzona ku górze (tzw. stacks exhaust). Felgi w oparciu o stalowe, ciężarowe zostały powiększone do 22-cali przód i 24 na tyle, na które naciągnięto imponująco cienkie opony Falken FK452. Cała kabina została wygładzona, pozbawiona klamek, otrzymała nową podłogę, jak i ścianę oddzielająca od silnika, zawiasy zostały ukryte, tradycyjnie otwierane drzwi zmieniono na „samobójcze” (otwierane do przodu), dodano oświetlenie LED, reflektory ksenonowe wyładowcze z chromowanymi daszkami. Klasyczny, wyblakło-żółty lakier pochodzi z palety Chryslera. Wewnątrz kabiny wygładzono i pomalowano deskę rozdzielczą z dodatkowymi wskaźnikami, dorzucono system audio z radiem Alpine ukrytym w schowku, odświeżone siedzenia z Chev’yego z 1993 i mocny klakson pompujący sprężone powietrze do 3-ech fanfar - dźwięk równie solidny, jak cała prezencja. Świetny pomysł, dużo talentu i niepodważalny rodzynek zlotów - 10/10 w skali cool!